Mooi he, zo'n tekst, een liedje, een gedicht.
Dat raakt, een ieder op een eigen wijze.
De woorden haken aan de herinneringen
en beelden in mijn hoofd.
Ontroerend mooi was het onderschrift en dacht laat ik het eens gaan luisteren.
En daar gingen de woorden, nog niet wetende waar het naar toe ging.
Maar ze haakten aan bij een gemis dat ik niet herkende als een missen.
Al hele lange tijd niet, het leven gaat immers voort.
Het ritme van de woorden, merkbaar slepend naar een hoogtepunt.
Om slechts te worden onderbroken door die paar woorden, net even anders gezongen.
"Het schrikt me soms af, hoe veel ik op je lijk nu'.
Klemden de woorden zich eerst nog vriendelijk aan de beelden en de herinneringen vast.
Deze zin omhelsde ze, benauwend en licht te gelijk.
Een liedje zo eenvoudig zo mooi
in staat om een levenslang missen mijn ogen doen vol te laten stromen.
'Mijn glimlach
Mijn tranen
Mijn liefde voor leven
Het spijt me van alles
Kom help en bevrijd me'