Het zijn deze woorden die mij eindelijk aanzetten tot het schrijven van dit blog.
Het blog dat al 30 jaar door het hoofd raast, sinds de dood van mijn vader bijna dagelijks.
Hij is, nu hij is gestorven, meer levend dan ooit te voren.
Twee dagen voor het boek van Isa Hoes verschijnt waarin ze het verhaal van haar relatie met Antonie Kamerling beschrijft, verschijnen deze woorden op het scherm. Kamerling gestorven aan depressiviteit. Niet lang daarvoor had ik nog twittercontact met hem, zij schrijft nu dat zij zijn twittergedrag heeft vervloekt.
De dag van het bericht over zijn dood op 6 oktober 2010 herinner ik mij seconde voor seconde. Ik verdwaalde die dag in het bos, verdwaalde met mijzelf.
En toen wist ik nog niet dat zijn verhaal zoveel meer raakvlakken zou hebben dan ik op dat moment zelf wist.
Mijn jeugd, mijn vader, zijn leven, zijn kinderen. Het verhaal van Isa Hoes.
De angst hoe iemand thuiskomt, zoals ik de angst dagelijks heb ervaren.
Het leven met een depressieve vader is dodelijk voor iedere sfeer in het gezin. Een vader te zien worstelen, het verdriet, de wanhoop in zijn ogen. Het gebrek aan liefde dat hij voor zichzelf en voor anderen in zijn omgeving kon bieden.
Het was een dubbelleven dat wij leidden. We voerden met z'n allen hetzelfde toneelstuk op.
Het toneelstuk met de buitenwereld en die echte wereld van het gezin. Waarin mijn moeder de immer sterke persoonlijkheid is geweest om ondanks alles het leven draaiende te houden; De Isa Hoes van ons gezin.
De buitenwereld zag niets aan ons, hulpverleners lieten zich een loer draaien tijdens de therapeutische gesprekken.
Zonder buitenwereld in ons gezin was er een sfeer van angst, verdriet en ongezien worden.
Het was een sfeer van 'de lieve vrede bewaren', het leven met een depressieve vader.
De wereld moet zo ongelooflijk zwart voor hem, mijn vader, zijn geweest, zo zwart en zo eenzaam dat hij de verjaardag van zijn eigen zoon vergat.
En zo voerden we ieder onze eenzame strijd, en vierde ik mijn tiende verjaardag met hem in een huis, zonder vaderlijke aandacht en felicitatie.
Het was dat moment dat ik jarenlang als zwaar litteken en tekenend voor mijn jeugd met hem heb moeten meedragen.
Vele momenten van stil verdriet. Ieder leverde zijn eigen eenzame strijd.
Hij was er meer niet dan wel, we bezochten hem in een inrichting waar je als kind niet gezien wilt worden. Ook als vader niet en dat liet hij ons ook merken. Huizen die blauw stonden van de rook, mensen die de weg kwijt waren en daar zat hij dan.
Verplichte bezoeken, voorgoed opgenomen in de beelden van mijn geheugen.
Een vader, zo veel talloze momenten huilend met zijn hoofd op tafel. Het gezicht met betraande ogen, besluiteloos, hopeloos.
Het was de vader waar mijn vrienden mee wegliepen, zijn aardige woorden voor hen, de belangstelling voor wat zij deden, sneden keer op keer door mijn ziel heen. 'Je doet vaak degene van wie je het meeste houdt, het meeste pijn.' Maar dat laatste besefte ik pas jaren later.
Isa Hoes, de sterke vrouw en moeder in het gezin met een depressieve man en vader, geeft haar boek uit; 'toen ik je zag'.
Eens begon het met liefde, zo zou het ook geweest moeten zijn tussen mijn vader en moeder.
De depressiviteit gijzelde het gezin, verstilde de liefde, het geluk.
De dood van Antonie Kamerling gaf Isa's leven terug, verrijkt met alles wat hij haar gegeven.