onze hond,
de vakantie vierende vrienden die eerder naar huis toe keerden
collega's, gewoontes,
en ieder zondagavondeinde van een geslaagd jeugdig weekend.
Het meest recente afscheid nog genesteld in de vezels van mijn lichaam
is het mij duidelijk
ik ben godvergeten onmogelijk in het afscheid nemen
het denken alleen al doet de strot dichtknijpen
de ogen waterig worden.
Een lange rij van doodskisten of kolonne van zwarte rouwauto's
waar deze week 2 miljoen mensen
en de rest van de wereld naar hebben gekeken.
Ik niet.
Het beeld, door deze woorden opgeroepen
dat alleen al is te veel van wat ik wil ontvangen.
Bram dichtte over afscheid: 'het is de heimwee die ik achterliet'.
En zo vormt ieder prachtig nieuw moment,
een nog onbekend, nieuw heimwee.
Dat is mooi en triest tegelijk.