Ik las laatst een blog van een 'AFS-ouder'.
Een ouder die heeft ingestemd met het uitwisselingsjaar van haar dochter. Een ver, warm land, op de puberleeftijd van haar kind.
Ze schrijft er over tal van dilemma's, niet van haar dochter maar van haar.
Over de pijn, het verdriet, de afstand, het laten vallen en veel liever willen oprapen van haar kind.
Voor iedere ouder van een puber herkenbaar, die dilemma's waar je voor staat. De grote stap van zorg en opvoeden naar zelfstandigheid en loslaten.
Als ouder van een kind ver over de grenzen is het 'hard-core' afstand nemen.
Ik had daar tot een paar maanden terug geen flauw benul van. Tot twee keer toe genoot ik vooral aan de ontvangende kant: een extra zoon van over de grenzen bij ons in huis. Dat is niet loslaten maar een beetje vasthouden en vooral veel 'vieren'.
Maar nu, sinds 158 dagen geleden, sta ik hier aan de andere kant.
In mijn hardcore les 'afstand houden, loslaten, en er op de juiste wijze en op het juiste moment zijn'.
De ontvangen beelden van onze vijftienjarige zoon in Colombia, zijn fragmentarisch.
In de eerste periode toegelicht met verhalen via de app, maar de laatste tijd steeds meer alleen door toevallig door ons opgepikte foto's.
Ik besef dat het fragmentarisch beeldmateriaal is, maar voorzover in te schatten is, zijn het positieve beelden en verhalen.
De, in mijn beleving spaarzame, toelichtingen van zijn kant zijn immer positief.
Hij houdt zich aan het 'we gaan niet moelijk doen', de woorden die hij 158 dagen geleden dapper uitsprak bij het vertrek op Schiphol.
Met droge ogen vertrok hij door de douane en uit ons zicht.
En met droge ogen vertoeft hij al maanden, dansend, (bungee) springend, zoenend, verwonderend, feestend en ja vooral feestend in het prachtige Colombia.
Op hardcore wijze leer ik afstand nemen, het is immers niets lekkerder om als vijftienjarige je (soms bezorgde) vader via de app te 'vergeten'.
Steeds weer herinner ik mijzelf er aan hoe ik als vijftienjarige in het leven stond; mijn zoon en ik, we lijken op elkaar, ik zou niet anders hebben gedaan.
Tegelijkertijd sta ik stil bij het feit dat ik niet meer vijftien ben maar ook in dit geval aan de andere kant sta; de liefhebbende vader die niets liever zou willen dan zijn zoon in de buurt te hebben.
Dat is voor hem, op zo'n afstand met tal van verleidingen in dit AFS jaar, wel het laatste om bewust van te willen zijn.
En gelijk heeft ie.
Ik laat hem reizen van Noord naar Oost,
van Zuid naar West,
laat hem dansen, vieren
in Colombiaanse spontaniteit
zonder enige bewustzijn van de hollandse drang
naar planning en tijd
de jonge vrouwen om hem heen
de wereldwijde vriendschappen,
een levenlang zomer,
gelijk heeft ie.
Het was prachtig zoals de caberatierre het vanavond op tv wist te vertellen.
"Ik zocht naar woorden, zoals ik naar woorden zocht toen ik keek naar mijn gevaarlijk wegskatende dochter op weg naar school.
Je wilt haar behoeden voor de val, je wilt zorgen, je wilt...
Maar ik hield mijn woorden voor me en dacht alleen maar: als we er maar weer voor haar zijn als zij bij ons aanbelt'.
(over zo'n 185 dagen ;-) )
Blog
Waarom schrijf je, waarom deel je? En zo openhartig? Deze vraag werd gesteld. Is deze vraag relevant, en verdient het een antwoord? Ach, wellicht en daarom:
Op de onderwerpen die ik beschrijf, en wellicht wel openhartig, rust geen taboe. Of niet langer een taboe voor mij. Ik wil het delen om te delen; ter inspiratie, overweging, overdenking.
En het geeft lucht, het helpt, het scherpt mijn eigen geest, gedachten en gevoelens. Dat alleen al vind ik een mooie reden.