In zijn onmacht om mijn vader te kunnen zijn
schuilde ook zijn verdriet
hij had genoeg aan zichzelf
in de donkere dagen waarin hij zijn leven leefde.
Vandaag met de verfkwast in mijn hand dacht ik aan de schilderlessen van mijn Ome Wim.
Willem was schilder, zijn gezin was soms mijn tweede thuis. Waar m'n tante in de ochtend fluitend het ontbijt smeerde.
Geen mooier geluid dan dat geluid.
Een plek waar de grauwe donkere sluier voor even was verdwenen.
Willem was er toen mijn schoolcarrière volledig stokte. Met een verfkwast in de hand hield hij mij van de straat.
Vandaag, dertig jaar later zal het zijn, dacht ik op deze vaderdag, voortdurend aan Wim.
Hoe houd je de kwast vast, stevig aanzetten, geen druipers.
Mijn vader was in geen velden of wegen in mijn herinnering te vinden.
Het is vaderdag 2017
ik denk vandaag
meer dan mij lief is
aan het vaderschap in mijn jeugd.
Ik denk aan de kinderen van nu
voor wie het alles behalve vanzelfsprekend is
om een liefhebbende vader te hebben.
Zij zullen weer blij zijn