Ik ben natuurlijk een enorme naïeveling
dat ik, na het beeld van deze dag
het beeld
niet meer kan vergeten.
Amper drie kilometer hier vandaan
ligt een man te slapen onder een brug
een karton, matras en dekens
vanmiddag lag hij daar ook.
Gisteravond vertelde Nasrdin Dchar
'de plek waar een kind zijn ogen opendoet
dat is zijn thuis'
waar is het thuis van deze man
dacht ik.
Naieveling,
je weet toch dat dit bestaat
denk ik terwijl ik door mijn agenda scrol
ik zie dat ik de komende weken
in restaurants ben uitgenodigd.
Ik denk, zal ik de diners besparen
en deze man daar op zijn karton
hier drie kilometer vandaan
wat warme maaltijden gunnen
zou dat kunnen?
Zou ik,
kan ik,
kan tenminste een iemand zich
bekommeren om deze man
of is hij te ver om nog gered te kunnen worden
en zijn al deze gedachten
de gedachten van een
naïeveling?
Blog
Waarom schrijf je, waarom deel je? En zo openhartig? Deze vraag werd gesteld. Is deze vraag relevant, en verdient het een antwoord? Ach, wellicht en daarom:
Op de onderwerpen die ik beschrijf, en wellicht wel openhartig, rust geen taboe. Of niet langer een taboe voor mij. Ik wil het delen om te delen; ter inspiratie, overweging, overdenking.
En het geeft lucht, het helpt, het scherpt mijn eigen geest, gedachten en gevoelens. Dat alleen al vind ik een mooie reden.