Het zat er al een tijdje aan te komen.
Uit de gesprekken kwamen de thema's naar voren, tenminste zoals ik ze leek te horen.
'Hoe zwaar was je toen je bij ons kwam werken?'
'Zo'n 14 kilo lichter', moest ik tot de schrik van de ander bekennen, 'maar toen, 5 jaar geleden, dat was dan ook verre van gezond.'
Ik zag de tijden van anderen voorbij komen, hoorde een vriend vertellen over de betekenis van het lopen voor de rust in zijn hoofd.
En voor de zoveelste keer moest ik erkennen dat ik mij een tussentijdse dip had toegestaan in het trainingsschema van de sportschool.
Die sportschool die vooral goed voor het moment is, maar voor mijn lijf niet zoveel blijvends te bekenen heeft gehad.
Nee dit lijf is meer gemaakt voor de duursport.
Het laatste zetje werd gegeven door het hoofd dat rondmaalde over grote belangrijke veranderingen, beelden van de nabije toekomst.
En de kracht van het lopen die het altijd heeft gehad voor mij; doelstellingen nastreven, trainingsschema's, discipline op kunnen brengen, met als ultieme hoogte (en diepte) punten: de marathons die ik heb gelopen.
Het lijf is ouder, de tijden zullen trager zijn, maar de ongelukken zijn verwerkt. De knie zal zich nu wel gaan houden, zo heb ik met mijzelf afgesproken.
Het zat er aan te komen.
Op een koude tweede Pinksterdag gingen mijn oude Asics weer uit de kast. Versleten zolen, al een jaar of drie niet meer serieus aangetrokken. Het lijf zwaarder maar de kleding rekt blijkbaar voldoende mee.
De polder in, op gevoel, net zolang tot ik niet meer zou kunnen.
Plots behoorde ik weer tot de hardlopers in de straten, a;ls motorrijders onder elkaar zeggen we elkaar gedag. Zwoegend, zwevend, zwetend, er komt altijd wel een hallo uit voor de medelopers.
Na precies 7 kilometer was het op. Op gevoel de kilometers rond de 5 minuten gelopen. Strak, ik kan het nog, op gevoel.
Dat is geen marathon in 4.16 de kilometer, dat zal er ook wel niet meer van komen.
Die tijd dan... de marathon daarentegen ;-)
Het zat er aan te komen.
En dat is maar goed ook.
Blog
Waarom schrijf je, waarom deel je? En zo openhartig? Deze vraag werd gesteld. Is deze vraag relevant, en verdient het een antwoord? Ach, wellicht en daarom:
Op de onderwerpen die ik beschrijf, en wellicht wel openhartig, rust geen taboe. Of niet langer een taboe voor mij. Ik wil het delen om te delen; ter inspiratie, overweging, overdenking.
En het geeft lucht, het helpt, het scherpt mijn eigen geest, gedachten en gevoelens. Dat alleen al vind ik een mooie reden.